Çarşamba, Haziran 20, 2007

ölümle yaşamı ayıran çizgi..

“az”a alışmak, kötüye alışmak da zor belki ama yokluğu kabullenmek başka sanki..

o; savaşlar çıkaran, canlar alan, köprüler yapıp suları aşan, dağları delen, uçmayı başaran, uzaya giden, hayvanı yenen insanoğlunun en aciz kaldığı nokta bedensel sınırı; ölümü…

bedeni zarar gördüğü anda, kendisi de yok artık.. yarım saat önce iyi olmasının da faydası yok, o gün çok neşeli olmasının da, böyle birşey beklenmiyor olmasının da..

pazar günü beyni kanadı rezzan teyzemin..

durup dururken, hasta değilken, yakın/uzak planlarında böyle birşey yokken..
birden kanadı.. iki defa üstüste..
oysa ne güzel hatıralarla doluydu kafası.. eşi, oğlu, ailesi, arkadaşları, king partileri, şerefe kaldırılan kadehler, beraber çıktığımız tatiller, kahkahalar, hamak sefaları, soda-kırmızı şarap karışımları, deniz, iş-güç, evi, ortağı, gelecek planları, torun hayalleri belki ve benim nerden bileceğim daha bir sürü hayal, anı karışımı...

ama kanadı işte..

annem ve babam şimdi en yakın arkadaşlarının yokluğuna alışmaya çalışıyorlar.. beraber yaşamaktan, vakit geçirmekten keyif aldıkları önemli dostlarından birinin yokluğuna..
hayat eksildi artık; yeri dolmayacak bir boşluk açıldı..

bense; ölümün zamanla daha yakın nesillere doğru ilerlediğini farkederek ürperiyorum..

ölüm soğuk, ölüm sırasız zaman zaman, ölüm acımasız, ölüm sinsi ve topuklu ayakkabıları yok geldiği anlaşılmıyor..
laftan anlamıyor, planını sizin için bozmuyor, mantıklı açıklamalar yapmıyor..
utanmıyor, sıkılmıyor.... hiç hem de.. hiç..
sadece ve sadece işini yapıyor.. aksatmadan ve düzenli olarak bir tek o çalışıyor..

.
.
.

rezzan teyze;

biz seni çok sevdik inan..
ve annem oradaydı; elini tuttu hepimizin adına , yalnız başına korkma diye..
hissettin değil mi?..

zynp

7 yorum:

IQ't dedi ki...

Biraz daha üşüyeceğiz belli ki
Kalın yorganını
Örtene kadar üstümüze
Zaman..
Ve
Alışacağız sonra soğukluğuna
Ölümün..
İsyan etmek istede de gönül
Boğazımıza takılacak taptaze anılar
Düğüm düğüm..
Bitap düşene kadar direnecek yerçekimine
Aynı toprağa düşmek istemeyen
Gözyaşlarımız..
Ve
Alışacağız sonra soğukluğuna
Ölümün..
Bir gün bizim içinde üşüyecek birileri
Arzu etmesek de..

zzeinepp dedi ki...

aykut, buralarda olmana sevindim sağol desteğin için..
paralel düşünmüşüz gene herzamanki gibi..
iyisindir umarım, izmir de iyidir..
selamlar..

Filiz Kirazoğlu dedi ki...

Zeynepcim, başın sağolsun... Mekanı cennet olsun Rezzan Teyze'nin, Allah rahmet eylesin...

Mine Yaman dedi ki...

İşte çaresiz kaldığımız tek an Zeynepcim belirttiğin gibi.

Zor, çok zor.
Başınız sağolsun.

Allah sabır versin...

teşne dedi ki...

Küçük, karanlık ve soğuk bir çukur son mekanımız. Yalnız; etimiz, kanımız için. Ruhumuzu süren sevgilerimiz, ve büsbütün varlığımızı hangi toprak örtebilir ki? Allah' tan rahmet diliyorum. Sonra da "unutulmak" toprağının üstüne atılmamasını diliyorum teyzenin. Yaşamın sıcaklığı bedenimizden öte bir yerlerde ne de olsa..

zzeinepp dedi ki...

teşekkür ederim.. rezzan teyzemi unutmak mümkün değil..
sevgiler..

Rabia SERTÇE dedi ki...

Ecel soğuk ve en gerçek düş.
Melekler onunla olsun...